nie bylo mnie tu bardzo dawno, ale nie mam czasu, ani za specjalnie dostepu do komputera, a jak juz jestem to glownie na skypie z rodzina. strasznie tesknie za Polska i generalnie dopiero w Ameryce wyklarowalo mi sie wiele rzeczy i dostalam tutaj niezla szkole zycia, ale moze to i dobrze... juz nie moge sie doczekac powrotu, ale to dopiero w pazdzierniku, poki co walcze z upalami, bo codziennie jest ponad 30 stopnii i praktycznie nie da sie wyjsc z domu. oczywiscie przytylam, oczywiscie popadlam w depresje jeszcze wieksza niz do tej pory, bo wlasciwie to jak sie naloza na siebie tesknoty te realne za krajem, rodzicami i te glupie, za przeszloscia, za zespolami, za podrozami do Niemiec, to juz sama nie wiem za czym, za kim i jak placze, wiec jedyna radoscia jest zarcie takze jak wroce do Polski to znowu bedzie wielkie glodzenie sie, chociaz w Polsce to mam nieco inny tryb zycia i tryb dnia i u nas zarcie nie jest celem samym w sobie i nie jest tak gloryfikowane jak tutaj, mam tone zdjec z samego Chicago, ale pewnie bede je wrzucac dopiero jak wroce. w pazdzierniku, przed odlotem, przyleci moja babcia, wiec moze obie sobie troche pozwiedzamy Chicago, albo pojdziemy sie napic gdzies do wiezowcow. w kazdym razie, mam tak wiele do powiedzenia, tak wiele do wyrazenia, do opublikowania, ze jedyne co mnie powstrzymuje to brak czasu...