Ideały są nudne, bądź sobą.

Będąc na skraju wytrzymałości nie zapominaj o tym, że istnieje siła, sprawdzająca jak wiele jesteś zdolna udźwignąć. I prawda jest taka, że nikt nie zrzuca na Twoje ramiona więcej niż potrafisz udźwignąć. 

Długie miesiące rozmyślałam na temat zaufania i pomocy. Zdawało się to być prostym algorytmem, po prostu będąc i zawsze mówiąc co powinno być i w jakiej kolejności zrobione. Myliłam się. Pomoc to ciężkie brzemię, które należy dźwigać tylko wtedy, gdy sami czujemy się stabilni psychicznie. Kiedyś to potrafiłam, a teraz czuję się tak krucha jak ciastko francuskie. Uczucia i czas zmieniają człowieka, albo raczej polewają go taką ilością lukru, że nie może się samodzielnie ruszać, kierują nim cholerne siły zewnętrzne. Po pewnym czasie nie wiemy już, czy chcielibyśmy tak naprawdę spać, czy wstać na autobus, czy jeść pizzę z wieloma dodatkami, czy męczyć się z płatkami owsianymi. My, kobiety, zawsze myślimy, że jest nam ciężko, że mamy pod górkę i mężczyźni nigdy nie będą wiedzieć jak to jest. Tu podchodzi bajkowa argumentacja: nie wiecie co to znaczy mieć tzw. okres, nie rodzicie dzieci, nie nosicie ich pod sercem, nie musicie myć garów i sprzątać w domu, bla bla bla.. Okazuje się, że mężczyźni są jeszcze bardziej delikatniejsi niż my. Tak. Pod wartwą codziennego obyczaju ukrywają się Ci prawdziwi faceci, których twierdzimy, że nie ma na świecie. W porównaniu z nimi jesteśmy silne i damy sobie radę w każdej sytuacji. Znosimy w życiu tyle upokorzeń, że przywyczajamy się do tego, chartujemy się obelgami i kłamstwami. Różnica pomiędzy nami a nimi wynika z tego, że mężczyźni zwyczajnie mają to gdzieś, czy ktoś będzie nosił go na językach, czy się komuś podoba, czy jutro będzie ok.. Nie potrafią przyzwyczaić się do niepowodzeń, denerwują się, zamykają w swoim świecie. Dlatego potrzebują większej pomocy, naszego wsparcia. Jesteśmy im tak bardzo potrzebne, jak oni nam. I nie warto iść w zaparte, że nikogo nam nie potrzeba, że damy sobie radę, że nasze problemy to nasze życie i nikomu nic do tego. Myślę, że odważny i dojrzały człowiek będzie potrafił podzielić się swoimi upadkami i problemami, pozwoli sobie pomóc i być przy nim gdy jest mu tak ciężko. Tylko tchórze uciekają i nie pozwalają sobie pomóc. 

Nie pragnę być tu sceptyczna. Nigdy nie chciałam, choć całe życie twierdziłam, że poradzę sobie sama. Do takich przemyśleń trzeba odpowiedniego wieku i charyzmy. Zwyczajnie wiem, że nie poradziłabym sobie bez przyjaciół, rodziców i własnego chłopaka, choć bardzo często jedno nie rozumie drugiego i na odwrót. Ale sęk w tym, że dalej jesteśmy blisko siebie i chcemy być. Na tym opiera się znowu zaufanie. Jeśli jesteś wystarczająco silny, by móc powiedzieć komuś o swoich problemach, dochodzić do fazy rozwoju, która napomina się o to, by nazwać ją poimiennie. Niestety, ale do tego często dochodzimy bardzo późno. Bardzo rzadko zdarza się, by harmonia pomiędzy dwojgiem ludzi nie została zachwiana. Osobiście uważam, że trzeba nauczyć się wzajemnie kochać i kłócić, bo jeśli jedno umiemy a drugie nie, nigdy nie będziemy potrafili żyć razem. 

W miłości poruszana jest zwykle część pozytywna. Buzi buzi, rączki i inne dodatki.. Mało kto pamięta o tej drugiej. Trzeba nauczyć się dzielić myśli i używać ich. Jeśli kogoś kochamy, dla miłości warto jest poruszyć harmonię, warto zatracić się i chociaż na chwilę zapomnieć o wszystkim co nas otacza. Czasem coś musi się zepsuć, żeby na nowo to naprawić i czuć się szczęśliwym, spełnionym. 

"Życie jest jak pudełko czekoladek. Nigdy nie wiemy co nam się trafi". 

Bo w miłości należy nie bać się i otworzyć serce, być dla siebie miłym gdy nauczymy się czegoś nowego. Ale najważniejsze to być obok drugiej osoby, być w przekonaniu, że i druga połowa jest w stanie mi pomóc. Trzeba tylko dać jej szanse.