Iris.

Od ludzi słyszy się wiele rzeczy. Dzielimy je na prawdę i kłamstwa. Rzecz jasna jest to podręcznikowa wersja, trzymamy jej się tak mocno, jak tylko możemy, aż nie zabraknie nam sił.
Trzeba się zatrzymać. Potrafić wstrzymać oddech i rozejrzeć się dookoła. Dostrzec zło i dobro. Z pewnością nasuwa się pytanie "jak?". Owszem, to trudne w tych czasach. W czasach pośpiechu, biznesu i pieniędzy. Ludzi pozbawionych uczuć wyższych, nasuwajacym się tylko na myśl bogactwo i sława, zapominającym o równości z drugim człowiekiem.
Nie uważam się za kogoś, kto mocno trzyma się tej prawdy, kto kurczowo przytakuje na to i wbija paznokcie do krwi, gdy zdarza mu się sprawić komuś zawód. Życie jest bardzo skomplikowane, nieprawdaż? Uważam, że należy umieć przyznać się do błędu. Nie idzie mi za dobrze, ale może jeśli nikt nie będzie prosił się na siłę, nauczę się być dobra.
Pytasz dlaczego nie umiem się uśmiechnąć. A próbowałeś kiedyś uśmiechać się przez łzy? Czy kiedykolwiek próbowałeś zaczerpnąć głęboki oddech, gdy coś ściskało cię za gardło, gdy wpychało w usta najgorsze obelgi? Jeśli tak, a mimo to dalej potrafisz się uśmiechać - jestem pełna podziwu i szacunku. Pytanie tylko, czy po prostu dojrzałeś do tego, czy nieustannie grzęźniesz w tym bagnie, nie potrafiąc zauważyć, jak bardzo krzywdzisz innych swoją złośliwością?
Pytasz dlaczego ciągle odstaję od reszty. Ponieważ ustosunkowałam się do wyższego poziomu, choć nie raz ukazuję swoją imfantylność. To normalne, czasem trzeba przybrać maskę. Czy kiedykolwiek zdażyło Ci się wejść pomiędzy lalki, będąc tylko pluszakiem? Dlaczego? Bo jestem inna. Bo nie wstydzę się bycia odmieńcem, bycia sobą. Spędzania większości czasu w świecie, który jest pozbawiony zła i krzywd, bólu.
Pytasz dlaczego jestem tak złośliwa. Ktoś stworzył nas.. na jakiś wzór. Nie wiem już, czy to tabula rasa, czy "każdy człowiek jest zły" i tylko w trakcie życia wszczepia w siebie dobro, bądź odrzuca zło.. To na pewno nieodłączna część nas - zło. Jeśli wskarzesz mi kiedykolwiek osobę, która nie była zlośliwa, z pewnością grzecznie przeproszę i zwalę winę na siebie.
A teraz spójrz w lustro. Co widzisz? Nie wiem kto to czyta, jak wygląda, czy w tej chwili na ustach tej osoby pojawia się ironiczny uśmiech, mówiący "Co za idiotka!". Nie obchodzi mnie to. W przeciwieństwie do większości społeczeństwa umiem krytykować samą siebie, śmiać się ze swojej osoby, drwić ze swoich wad. A Ty? Kiedy dorośniesz? Twierdząc, że z czegoś wyrosłeś, dajesz dowód na swoją nietolerację i brak dojrzałości. Tylko Ty sam jesteś w stanie się upodlić.