Natłok myśli to mnie niszczy trzeba walczyć wygrać zniszczyć, 
to, co boli nie pokoi mieć oparcie w kimś, kto koi 

Sam nie dasz rady zwiędniesz jak liście 
życzę ci byś odnalazł swoje życie 
psychika to studnia źródło wydarzeń 
robisz wszystko, co ona ci każe 
widzisz twarze śmiejące się z boku 
ja cierpię z powodu myśli natłoku 
kto tu zostanie jak nie znajdziesz sposobu 
by przeciąć ten sznur, ludzi wokół 

Natłok myśli to mnie niszczy trzeba walczyć wygrać zniszczyć 
to, co boli nie pokoi mieć oparcie w kimś, kto koi

Staram się patrzeć i być otwartym 
jakoś się trzymać w szeregu zwartym 
mieć wiarę mieć oparcie mieć to, co miałem kiedyś na starcie 
widzieć notki z nieba fotki, które Bóg pośle widzom świat gorzki nie słodki 
padam na ziemie i proszę o sygnał 
łzy ciekną po oczach, bo niszczy mnie ta wizja 
chciałbym to cofnąć naprawić nie umiem 
lecz walczę do końca aż ktoś mnie zrozumie 

Był sobie kiedyś taki anioł bardzo smutny 
szukał celu szukał sensu i szukał pokuty 
był zdrowy w sercu, lecz bardzo chory w duszy 
co się gdzie nie ruszył to widział tylko zguby 
Bóg go zawołał i powiedział szukaj ludzi 
wiec się odważył poszedł szukać swej otuchy 
po kilku razach, gdy go ludzie odtrącali 
rozwinął swe skrzydła i poczuł smak odwagi 

płakał z radości, bo płakać powinien 
płakać łzami czystymi przez chwile 
potem więc odszedł z powrotem do nieba 
Bóg był z niego dumny już się o niego nie bal 
teraz ten anioł jest Królem Aniołów 
silny jak nigdy bez wewnętrznych sporów 

Natłok myśli to mnie niszczy trzeba walczyć wygrać zniszczyć 
to, co boli nie pokoi mieć oparcie w kimś, kto koi