Miło jest mieć czas, miejsce i chęci żeby wylać całą gorycz, którą się tłumi. Bo tłumienie tego jest niezdrowe, czym owocuje później taka właśnie kłótnia jaką niedawno odbyłam.

Wiem, że się nie staram. Nie staram się, bo nigdy w życiu na niczym nie zależało mi do tego stopnia, żeby dać z siebie wszystko. Nie ma niczego, czym bym się interesowała, co napełniałoby mnie radością, co pozwoliłoby mi dać z siebie wszystko. Nie lubię się uczyć, wysilać, starać się. A ponad wszystko nie cierpię siedzieć całymi dniami w domu i nie robić kompletnie nic. Obrastać tłuszczem i wspomagać zanik szarych komórek.

Ciężko przyznać, że nic mi w życiu nie wyszło, ale taka jest prawda. Nie miałam dobrych wyników w szkole, nie wygrywałam konkursów, nie byłam popularna i nie zostawiłam po sobie śladu. Gdybym teraz umarła, pewnie nikogo by to nie obeszło i większość nawet by nie zauważyła.

Nie potrafię pewnie nawet żadnej pracy wykonać, skoro nikt nie chce mnie zatrudnić. Mam żałosne kwalifikacje i jeszcze mniejsze chęci. A Maciej ma rację nazywając mnie leniem, bo taka jest prawda. Pasuje mi taki stan rzeczy, a jeśli jemu się to nie podoba i tego nie akceptuje, to nie wiem co z nami dalej będzie.

Nie chcę go przepraszać za wkurwienie się za obrażanie, bo uważam, że miałam prawo, raz w życiu miałam prawo być na niego zła. A jeśli go nie przeproszę to się pewnie nie odezwie. Bo jest tak samo uparty jak ja.