BUUUUUUUU : *
 

Od paru tygodni miałam opisać tutaj niesamowity poprzedni rok i myślałam, że o północy 31 grudnia na prawdę coś się zmieni.

Mamy parenaście lat, wszyscy tak zajebiście chcemy być szczęśliwi.

Parę miesięcy sprawiło, że szczęście jest dla mnie chwilą, którą i tak nie zawsze zauważamy. Jest najlepiej, chcemy więcej, żeby było idealnie, dążymy do tego tak ślepo, że po drodze gubimy rzeczy, szacunek, rozum, ludzi którzy byli dla nas najważniejsi, może nawet wszystko, może nawet siebie. 

W pewnym momencie nie wiemy sami kim jesteśmy i kim chcemy być. Co może nas tak zaślepić ? Może chęć zaistnienia, bycia wyjątkowym. Może coś z czym jeszcze się nie spotkaliśmy, co jest dla nas strasznie ciekawe. Może miłość.

Miłość 

Jest idealna? Najpiękniejsza , chociaż niszczy chyba najbardziej jak się da. Pakuje do nas tyle myśli, emocji, chęci, radości, smutku, nie wiedzy. Zaskakuje. Nie odnajdujemy sensu w tym co robimy, bo tylko ona ma dla nas sens skoro może dać nam szczęście - tą krótką, cudowną chwilę, która szybko zamienia się w wspomnienie.Uciekałam od tego szczęścia bardzo długo. Zabijanie wspomnień.

Melanż, zero siedem na jeden, buuuuch, drugi, trzeci, ewentualnie więcej. Stop. Zabawa zmienia się w żałosne pocieszenie.Nie masz pojęcia co się dla Ciebie liczy. Chcesz troche porządku, ale wszystko się... miesza. -  Jest najlepiej i najgorzej - Choroba psychiczna. Robi z nas trudnych, zamkniętych w sobie, samolubnych, nie ogarniętych wariatów. Ogłupia. Zastanawiasz się jak było by bez tego, bez ciągłego smutku, później się z nim godzisz, idziesz gdziekolwiek, 30 białych tabletek i chmurki dostają świra, biegają po niebie, a to jest takie śmieszne i fajne. W końcu jest dobrze. Na chwile. I tak w kółko. 

Niektórzy, którzy na prawdę Cię kochają zrobią coś wbrew teraźniejszej Tobie za Ciebie, bo chcą zobaczyć Twój uśmiech i rozumieją, że nic zmienią słowa 'będzie dobrze', ani 'ogarnij się'. Znają Cię, nie na niby, Ci prawdziwi przyjaciele są obok, chociaż ich też chcesz odtrącić, chcesz samotności skoro nie umiesz kochać normalnie, bez smutku i tęsknoty, bez udowadniania sobie, że jest Ci to nie potrzebne, że bez tego jest przecież tak łatwo i zabawnie.

To coś ma nad nami taką wielką przewagę. Nie uciekniesz i nie wygrasz, miłość będzie coraz bardziej i bardziej silniejsza, a im dłużej zwlekasz tym bardziej ryje Ci banię.
Jeden dotyk, jedno spojrzenie, pocałunek, uśmiech, miejsce, piosenka, zapach, cokolwiek. Wspomnienia nia dadzą Ci spokoju bo są za piękne i nie mogą być odtrącone. Przecież są Twoim szczęściem. 
I musisz się nacierpieć, żeby to poczuć. Jesteś taki uparty, że musisz pozwolić zniszczyć w sobie i w okół bardzo dużo. 
Tak, żebyś miał ochote umrzeć.
Kiedy już odpuścisz tą całą walkę czujesz się trochę pusto i banalnie, jest strasznie dziwnie, nie czujesz się sobą, tak dużo się przez ten czas zmieniło, wydarzyło, ale nagle jest ...dobrze. Jak wybudzenie ze śpiączki, myśli zwalniają.


Tylko jedna osoba. Usiadła w Twojej głowie. I potrafi cię tak niewyobrażalnie ucieszyć i zasmucić.
Potrafi powiedzieć, że Cię kocha tak, że nie jest wstanie tego opisać, zaciągnie Cię na dach żeby zbierać czereśnie, pochuśta się z Tobą na chuśtawce, żbliży się, weźmie Cię do afryki, takiej waszej, pocałuje, przytuli, spali z Tobą szluga, dżointa, wypije za nas, ogrzeje, czasami nawet zrobi kakao, czasami tylko popatrzy Ci w oczy.

Może jestem jebnięta i może to wszystko mogło być dużo łatwiejsze. Szczęście chwilą i macie się nią wszyscy po prostu cieszyć.

Kocham Cię Konrad Majgier.

: )