.

Najbardziej na świecie lubię nic nie robić. A tu już niespodziewanie, znienacka wręcz, nadszedł styczeń. Połowa stycznia oznacza sesję, a sesja oznacza, że będę musiała ograniczyć chociaż troszkę robienie niczego na poczet wypełniania obowiązków wzorowej studentki dwóch uczelni wyższych. No to lu. Od jutra wcielam w życie wspaniały plan sesyjny. Jeśli wstanę jutro o jakiejś nieprzyzwoicie śniesznej godzinie i zdecyduję wyruszyć na uczelnię i stoczyć bój w dziekanatach, pogawędzić z panem księdzem od nielogicznej logiki i zrobić mnóstwo innych upokarzających rzeczy, co może nawet wiązać się z byciem niekiedy w dwóch miejscach na raz, aby zakończyć dzień na zajęciach z ćwiczeń odbytu (tak, tak, to właśnie robimy na śpiewie!), to będzie to znak, że naprawdę nastał już ten czas, kiedy nawet ja odczuwam lekką presję i jeszcze lżejsze zamotanie, połączone z desperacją w poszukiwaniu zajęć alternatywnych i nieadekwatnych do sytuacji - piękny czas.

:)

pisząc te słowa jestem jeszcze w stanie sama w nie wierzyć, ale kto wie, jak na to spojrzę rano. I czy w ogóle spojrzę. 

No. A tak w ogóle, to nastał nowy rok, będąc w domu na Święta odczułam mnóstwo bożonarodzeniowych cudów, noworocznej  magii (chociaż Sylwestra spędziłam bardzo grzecznie - już przed północą w łóżku*) i innych takich przyjemnych momentów.

Oby to wszystko dobre wróżby były ;)

A na koniec, żeby było jeszcze bardziej optymistycznie, przytoczę bardzo mądre słowa bardzo mądrej osoby - każdy nowy dzień zbliża nas do wiosny. I tego trzymać się trzeba, amen. 

*swoim