001

MYŚLI TRZEŹWYCH TO SŁOWA PIJANYCH.

Kocham pisać, dlatego prowadzę bloga. Kiedyś, gdy moją twórczością było fanfiction, adres odwiedzało sporo osób, czytali, komentowali, napędzali mnie do dalszego pisania. Jednak ten rodzaj znudził mi się i został przeze mnie porzucony. Wracając do tworzenia, spod mojego pióra wyszło autorskie opowiadanie, emocjonalne, pełne przeżyć, które w sobie trzymam. Stało się. Należało je w końcu opublikować. Nie rozumiem tylko, dlaczego ludziom już się to nie podoba. Ponoć piszę dobrze, choć na pewno wiele mi brakuje. Ale skoro piszę dobrze, to dlaczego wypuszczam słowa w sieć, niekończącą się mieszankę innych blogów i treści, dlaczego prócz jednej, dwóch osób, które są zawsze, nikt nie pozostawi ani słowa? Nie mogę przestać, w ten sposób wyrażam siebie. Padła z moich ust obietnica, że będę pisać do ostatniego czytelnika. Prawdopodobnie właśnie teraz nadeszła ta chwila.

Ale to nie problem. Nie zależy mi na blogu, którego będą śledziły setki osób. Po prostu boję się, że to wszystko reakcja łańcuchowa, jakby moje czyny miały coś do pieprzonego, kiepskiego bloga. Wspomnienia mnie miażdżą. Wystarczy, by przeszedł obok, a ja świruję, przysięgam, świruję. To boli. Przypomina o każdym błędzie przeze mnie popełnionym, a ja nie mam już siły za nie cierpieć, organizm nie przyswaja więcej bólu. W dodatku brnę w to dalej, ranię, oszukuję po raz kolejny. Chcę samotności. Chcę, choć to by mnie zniszczyło.