002

"Odczep się od nas. Zostaw nas jak należy. Powiedz to i jemu, bo on czeka, żeby to usłyszeć, naprawdę. Wszyscy chcemy to usłyszeć i mieć ten rozdział z głowy. Męczysz nas. I niszczysz nas. I nic z nas nie zostaje. I jesteśmy wrakami. I siedzimy wspólnie. Obok siebie. Skuleni. I błagamy, by było lepiej. I zastanawiamy się, dlaczego. Gdzie i w jaki sposób zrobiliśmy źle. Dlaczego traktowałeś nas z taką litością, jakbyś w ogóle nie chciał na nas patrzeć, ale wiedziałeś, że damy coś Tobie, bo zawsze dawaliśmy, pomagaliśmy, więc nie odchodziłeś. Do tego czasu. I jesteśmy teraz sami, a Ty sprawiasz, że w Twoim świecie jest idealnie. W Twoim świecie. Zapominając o rzeczywistości. To wszystko czego chcę. Krótkiego spierdalaj. Odczep się. Nie odzywaj się do mnie. Nie mów mi cześć na ulicy. Skasuj mój numer. Wiesz, co którekolwiek z nas tego przeżywa? Interesuje Cię to w ogóle?"

"Wciąż traktujesz mnie jak psa. Wciąż starasz się wzbudzić współczucie i zwrócić na siebie uwagę. Och, biedactwo, czyżby samotność? Ciekawi mnie, czy skoro w przeciwieństwie do mnie, jesteście tacy szczerzy, to czy wie, co z nami zrobiłeś, a co nadal z nami robisz."

"Kocham wszystko co może mnie zniszczyć, a to wyjaśnia moją miłość do ciebie. Ale daj mi jebany spokój. Odejdź. Odejdź, po prostu kurwa odejdź, bo twój widok będzie powodem, dla którego rzucę się pod samochód."

Każde to słowo zostało przeze mnie strawione, a przynajmniej tak mi się zdawało. Bolą. Szczególnie, że nie ma już nikogo.