dlaczego nie doceniasz?

Uwaga ! Tekst niedopracowany ! Nie mam pewności co do jego jakości !

Więc napiszę co tam u mnie. A więc wszystko jest dobrze, życie mniewa się ciekawie. Zawaliłam test ;/ Mam 30 pkt co mnie wcale nie zatysfakcjonuje ale podobno ogólnie źle poszło, jeżeli średnia krajowa to 22 pkt . . . Ale może średnią nadrobię. Średnia 5.4 może 5.5 powinna uratować mnie i pozwolić dostać się do wymarzonego gimnazjum <3

Metallica - The days that never comes <3

System of a Down - Radio/ Video <3 ( dźwięk dzwonka )

System of a Down - Roulette <3

System of a Down - Such a Lonely Day <3

Black Sabbath - Changes <3

Sieemka, przed chwilą rozmawiałam z koleżanką. Tak poprostu napisałam jej, że życie jest piękne nie miejąc niczego konkretnego na myśli. Dostałam tylko odpowiedź - " No chyba nie", a potem pytanie - " Czy ty coś brałaś, czy na serio nie wiesz jaki jest świat?"

Nie powiem, podcięło mi to skrzydła. Zaczęłam się zastanawiać nad jej słowami czy na serio nie wiem jaki jest świat. A ja przecież wiem to bardzo dobrze. Jestem młodym człowiek patrzącym na świat dorosłych. Biorącym przykład i próbującym coś wywnioskować, bo kiedyś też taka będę. Patrzę i oceniam. Ale ja naprawdę dużo widzę. Widzę kolejnego buldożera wycinającego resztki natury, bloki w miejscu ulubionego parku, głodujących rówieśników i tych pękających z przesycenia. Widzę jak ten świat się zmienia patrząc może jeszcze swoim niedoświadczonym wzrokiem ale na pewno coś pojmującym. Pojmującym chore idee tego życia. Nie tylko ja obserwuję, są nas miliony i każdym widzi coś innego. Czy dziecko milionera dogada się z dzieckiem bezrobotnego czy mało zarabiającego górnika? Czy będą mieli wspólne tematy? Te samo spojrzenie na okrutny świat dorosłych? Nie. Ojciec milioner jest dla dziecka heroicznym przykładem zwycięzcy, bohatera, przykładem osoby, która do czegoś w życiu doszła. Dla rówieśnika z biednej rodziny to przebrzydły bogacz, który śpi na forsie i mało się nią nie udławi, rządząc i będąc kimś "lepszym". Każdy patrzy inaczej wnioski więc też są różne. Ale chyba każdy z nas widzi gdzie ten świat gna. Może on naprawdę jest zły? A może jednak nie koniecznie. Mimo wszystko to co się dzieje słońce nadal wschodzi, chmury płyną, dżdżownice pełzają w glebie przepełnionej ołowiem, wypełnionej milimetrowymi łuskami z karainów czy nabojami. Przecież to było tak niedawno. Ludzie walczyli, zabijali siebie nawzajem bo tym " wyżej " zachciało się mieć kilkaset hektarów więcej. Wysyłali na pewną śmierć, na rzeź miliony ludzi bez żadnych skrupułów. Człowiek strzelał do człowieka, brat do brata a sumienie zagłuszone i zastraszone bronią siedziało w najgłębszej części wraz z resztką uczuć. Potem taki wrak człowieka po wojnie wracał do domu, rodziny.Miał normalnie funkcjonować, żyć jak dawniej, wymazać i zapomnieć widok setek ludzi ginących z jego ręki, wykrwawiającyh się pod jego stopami, tracącymi dzięki jego jedynemu ruchowi rodzinę, bliskich i coś znacznie ważniejszego, czego już nigdy nie odzyska - widoku wschodzącego słońca. Zginął za tych "wyżej", za ich egoistyczne poglądy i porąbane idee, dążąe nie wiadomo gdzie. Zginął on, żyję ja. Szczęście? Tak. Ta chora gra nadal trwa i dopóki my żyjemy trwać będzie. Kto wie czy nie znajdzie się taki drugi Hitler czy Stalin. A może nawet coś gorszego. Specjalnie napisałam " coś " , bo to nie jest już człowiek. Wyidealizowane dziecko świata i życia, istota inteligentna i piękna. Nie, to już podprodukt bez skrupułów, więzień swoich ideei, który będzie zabierał te wschody i zachody słońca tak wielu. Wychodzi na to, że my sami świat takim czynimy, ale czy dziesięcioletnia dziewczynka, kochająca przyrodę i życie, widząca wschody i zachody słońca oraz promująca pokój na świecie jest temu wszystkiemu winna? Tylko nie mów mi, że tak, bo nikt Ci nie uwierzy. Ona nie jest niczemu winna, ale ojciec alkoholik, który bije jej matkę i ją samą, niszcząc jej psychikę widokiem świata, gdzie on jest panem i władcą już tak. Ona nic nie zrobiła lecz coś już z tego widoku w niej zostanie, zagnieździ się gdzieś głęboko i będzie oplatało od środka już do końca jej dni. Świat jaki wykreował jej ojciec takim pozostanie dla niej na zawsze. Niszczymy siebie i innych nie wiedząc nawet tego. Oczywiście nie wszyscy tacy są. Świat jest pełen w ludzi dobrych, pomagających i wyrozumiałych. Pomagają nie zważając na trudności, są nie po ty by po prostu być lecz by zostać zapamiętanym, znaczącym jednak coś więcej. Więc może ten świat tak zły nie jest, może warto inaczej na niego spojrzeć, jeżeli nie masz takich problemów. No chyba, że drobną kłótnię z koleżanką czy chłopakiem z którym i tak zapewne niedługo się pogodzisz uważasz, za powód do takiego mniemania o świecie to proszę bardzo, twoja sprawa. Dla mnie i tak życie jest piękne !

Jak to jest, że ludzie dażą siebie uczuciami? Co to w ogóle znaczy? Tego lubię a tego nie, ten jest fajny a ten głupi, tego kocham a tego nienawidzę. Dziwne jak sprzeczne odczucia do różnych osób nas wypełniają. Dlaczego tak jest? Bo pamiętam, że tamten był dla mnie niemiły i nie pożyczył mi temperówki a drugi z uśmiechem podał mi ją bez wachania. Aa więc tego drugiego lubię, pierwszego już mniej. Jak to jest, że innych doceniamy bardziej innych mniej? Jednym potrafimy wybaczyć, drugim to samo zostanie zapamiętane na wieki? No właśnie. Od pierwszej chwili człowiek ocenia już drugiego człowieka. Wystarczy spojrzenie i już masz jakieś zdanie odnośnie tej osoby. Owszem, zdaża się, że jest błędne, że zawiedziemy się na kimś ale to nie zmienia faktu, że dalej będziesz oceniał. Każdy z nas tak robi i jest to jak najbardziej naturalne. To moje małe pytanko zapewne pozostanie bez odpowiedzi. Nikt nie powie dlaczego akurat tak pięknym uczuciem jak np. miłość dażymy akurat tylko tą i jedyną osobę a nie inną. Myślę, że te pytanie można spokojnie zaliczyć do listy pytań pozostającymi nimi na zawsze. Przemyś to, warto ;)