Mniej.

6 dzień roku. Jem coraz mniej. Dbam o to, sumiennie walczę, bardzo dobrze.

Porządek w jedzeniu to porządek w życiu.

Tak.

Za dużo ludzi dookoła. Nie chcę tego, nie lubię być sama, ale potrzebuję tego jak nigdy. 

Za dużo wyzwań, projektów, nowych propozycji, szans, przywidywanych karier i możliwości rozwoju. 

Postawić projekty na nogi. Skończyć to, co się zaczęło. Spierdolić cicho nie mówiąc nikomu tylko po to,żeby w spokoju napić się o 7 rano herbaty siedząc na parapecie z widokiem na miasteczko.

Potrzebuję pokoju tylko dla siebie,tylko swojego miejsca bez żadnych cudzych artefaktów. 

Od kolejnego roku akademickiego, zdecydowanie. Dziwi mnie ta moja rosnąca potrzeba stabilizacji, ale nie zamierzam z nią walczyć. Potrzebuję ciszy i spokoju w tym wszystkim co się dzieje. Spokoju do przeżywania po swojemu każdych 17 dni miesiąca, miejsca na swoje histerie i smutne dni. Potrzebuję być sama, jebnąć drzwiami, wywiesić kartkę nie przeszkadzać. 

O tak.

Jem coraz mniej, będzie jeszcze mniej, jedzenie jakoś zawsze było terapią.

_____________________________________________________________

Śniadanie : zielona herbata z pigwą, P. taką lubił