my almost lover 

Nie wierzę...

A może najzwyczajniej w świecie nie chcę w to uwierzyć.. ?

Oczywiście, że nie chcę, bo kto by chciał ?

Przecież tak jest łatwiej i wygodniej.

Do dnia dzisiejszego uwielbiałam Twoje telefony.

Te początkowe, z dnia na dzień intensywniejsze.

W końcu po dłuższym czasie zaczęły cichnąć.

Zanikały i to wcale nie ot tak, po prostu.

Ich intensywność spadła niemalże do zera, ale z czasem polubiłam tą ciszę.

Jednak nie na tyle, żeby móc się z nią zaprzyjaźnić...

Ani z nią, ani z żadną inną.

Ale teraz wszystko diametralnie uległo zmianie.

Mimo tego, że siedziałam na krześle, kiedy to wypowiadałeś, a może i nie?

Nie pamiętam byłam w szoku.

Grunt pod stopami zapadł się.

Rozpadł.

Roztrzaskał w drobny pył.

"Zazdroszczę Twojej narzeczonej,
 Krzesłu zazdroszczę i Twoim znajomym.
 Łyżce, którą zupę jesz,
 Psu, któremu mierzwisz sierść".