Nigdy nie dawaj ludziom zbyt wiele, bo kiedyś zostaniesz z niczym...

Mam swój zamknięty świat, z własnym olimpem, ty zakłamaną twarz w stylu: 'Z deszczu pod rynnę'.

Kolejny raz w ścianę uderzam pięścią, chociaż nie jestem winny, tępy ból, zapijmy... Tak bardzo czuję się bezsilny...

Up­rzej­me spoj­rze­nie i uśmiech znaczą często więcej, niż uda­na rozmowa. 

To człowiek człowieko­wi jest naj­bar­dziej pot­rzeb­ny do szczęścia. 

Nie zas­ta­nawiaj się nad prob­le­mem, myśl o rozwiązaniu. 

Zagłusza­nie bólu na ja­kiś czas spra­wia, że pow­ra­ca ze zdwo­joną siłą. 

Nap­rawdę głębo­kiego smut­ku nie da się wy­razić na­wet łzami. 

Można oczy zam­knąć na rzeczy­wis­tość, ale nie na wspomnienia. 

W życiu bo­wiem is­tnieją rzeczy, o które war­to wal­czyć do sa­mego końca. 

Naj­bar­dziej od­czu­jesz brak ja­kiejś oso­by, kiedy będziesz sie­dział obok niej i będziesz wie­dział, że ona nig­dy nie będzie twoja. 

Nie bieg­nij za szyb­ko przez życie bo naj­lep­sze rzeczy zdarzają się nam wte­dy, gdy naj­mniej się ich spodziewamy. 

Człowiek może znieść bar­dzo dużo, lecz po­pełnia błąd sądząc, że pot­ra­fi znieść wszystko. 

Nikt nie pot­ra­fi kłamać, nikt nie pot­ra­fi nicze­go uk­ryć, jeśli pat­rzy ko­muś pros­to w oczy. A każda ko­bieta po­siadająca choć od­ro­binę wrażli­wości pot­ra­fi czy­tać z oczu za­kocha­nego mężczyz­ny. Na­wet jeśli prze­jawy tej miłości by­wają cza­sem absurdalne. 

Nie śmierć roz­dziela ludzi, lecz brak miłości. 

Są oso­by, które się pa­mięta, i oso­by, o których się śni. 

Można odejść na zaw­sze, by sta­le być blisko. 

Miłość zaczy­na się wte­dy, kiedy szczęście dru­giej oso­by sta­je się ważniej­sze niż twoje. 

Jest tyl­ko jed­no szczęście w życiu, kochać i być kochanym. 

Popatrz w dół, to nie świat masz u stóp - to brud, gdy twarde pięty uderzają o grunt. Skręcone kostki, dziesiątki siniaków na łydkach, piszczele co do ostrych krawędzi mają dystans. Kolana zdarte w upadkach na szkło, kiedy osiągały parter w reakcjach na zło.

Hemoglobina mija szybko aortę, chociaż serce by chciało robić wszystko najwolniej.