19.41

Złote liście, 

ociekające mokrym deszczem, 

porwane przez nasze tchnienie. 

Grzecznie, całkiem swobodnie i pewnie 

ustąpiły

tym delikatnym, pachnącym 

płatkom. 

Widać w nich nasze odbicia. 

Wciąż te same smutne twarze. 

Odeszły bo wiedziały, że wrócą. 

Tak samo ja wiem, że jeśli ta chwila jest tą ostatnią 

odejdę, by nadal tu zostać. 

___________

To dziwne, bo cały czas czuję jakiś niedosyt i pustkę. Sama sobie wmawiam, że jestem cudownie szczęśliwa. Po ostatniej rozmowie, kiedy jednogłośnie zostało stwierdzone, że nikt nie zna podobnych do mnie z jednej strony się cieszę, bo wiem, że jestem jedyna, ale z drugiej strony przykro mi, że nie ma mnie więcej. No bo patrzcie: Rysownicy mają mistrzów i innych rysowników, może nawet ołówki i płótno. Piłkarze, mają trenera i zawodników, korki, getry, takie tam. A ja wciąż szukam tego kim naprawdę jestem, choć już dawno podjęłam decyzję kim chcę być. Nie piszę tego dla was, ale dla samej siebie w nadziei, że może podsuniecie mi odpowiedź, albo wyzwiecie mnie i stwierdzicie, że jestem śmieszna. Ach, tak. Chyba kocham ten stan bycia innym, a może mi się tak tylko wydaje... Dzięki , wiecie?