dzika mara

Przez chwilę pomyślał, że będzie mu dane odnieść sukces w pojedynkę, bez pomocnej dłoni żadnego innego człowieka. W momencie uwolnienia się z więzów przeszłości, pajęczyny tkanej przez wszystkich spotkanych wcześniej ludzi poczuł natychmiastową ulgę, tylko chwilową wolność. Nic więcej nie czuł, zupełnie nic, zamknął umysł na wszelkie zewnetrzności życia. Jego egzystencja stała się wegetacją, jałowa, pusta i bez najmniejszego znaczenia. Trwała. Rok. Dwa. Stan apatii się pogłębiał, rozlana po całym umyśle melancholia i rozpowszechniona po ciele niemoc doprowadziły do choroby psychicznej... Nie poradził sobie- drwiący z niego samego oszalały umysł nie dawał wytchnienia w dzień i po zmroku. Resztki zdrowego rozsądku spowodowały, że znów rozpoczął poszukiwania. Szukał pomocy. Tydzień. Dwa tygodnie. Wzgardzoną wcześniej przyjaźń odrzucili pobratymcy, został sam. Dzień. Dwa...

Wrzawa rozpętała się na całego! Przeraźliwy hałas ogłuszał gapiów, a migocące czerwone i niebieskie lampy reflektorów oślepiały koronera, który szedł w kierunku "denata" na środku betonowego chodnika. Zachrypły głos z tłumu zawołał:

-Boże! Czemu to czynisz? Dlaczego młodzi ludzie tak szybko skracają sobie ziemską wędrówkę? 

-... -Bóg milczał ...

-Biegnąca z łzami w oczach i grymasem bólu na twarzy matka zawołała: synu...

ot, co umysł i moja wyobraźnia w chwili obecnej tworzą (spontanicznie i chwilowo)