eternite

Po raz kolejny, idę naszą wspólną ścieżką, dotykając od nowa te same, stare wspomnienia, restytuując lekko zakurzoną nadzieję. Idę, po raz kolejny, mijając niezmienione budynki, wypatrując na nich cienia jakiejś drugiej osoby… ale nie ma tam nic. Po raz kolejny idę sam… W podmuchach wiatru, kołyszącego delikatnie gałęzie dębu rozdaję resztki mojej nienagannej, sztucznej egzystencji szukając jakiejś jednej, właściwej prawdy czemu tak właśnie jest, ale prawda nie istnieje, posiadamy jedynie jej lepsze lub gorsze substytuty… W takim razie pozostaje tylko pytanie: ile razy jeszcze ujrzę ten wymarzony cień… a może? ile sennych poranków potrzeba żeby zamienić kłujący stan oparty na smutnych reminiscencjach na spokojny odpoczynek w miękko wysłanym i delikatnie przystrojonym drewnianym pudle? Mi - rok, dwa? Tobie - jedno słowo. "Of all these guys it’s you she desires Secretly her heart is on fire Waiting for you to ask her to dance Go ahead, make your move…now’s your chance" "You’re afraid she might turn you down All your hopes dashed to the ground Nobody loved you, nobody will Why should you even try…but still…"