Affreux manoir

    [...]Ile przemyśleń daje godzina jazdy śmierdzącym, mało wygodnym autobusem. Ale ile są one warte wobec wszechobecnej beznadziei, jaką funduje nam życie?[...]

   Bo co dadzą setki wyimaginowanych opcji, jak zareaguje dziewczyna na korytarzu, które poniekąd mają przygotować na wstrząs spowodowany zderzeniem, z tak przytłaczającym murem, jakim jest rzeczywistość. Przecież i tak, krótkim spojrzeniem wbije ona moją rachityczną śmiałość, w niczym nie zawinioną posadzkę szkolnego korytarza. Na nic w takiej sytuacji godziny przygotowań. Tak czy siak skończy się na bezemocjonalnym oglądaniu przemijających drzew, zza zabrudzonych okien kolejnego autobusu, niczym zza żelaznych krat celi więziennej.[...]

    Dlaczego świat nie da się kopnąć jak piłka, tylko przy próbie uderzenia, sprawia wrażenie, jakby było dobrze, po czym wraca do swojego monotonnego zajęcia, polegającego na bezmyślnym krążeniu wokół gorącej kulki?

    Czy tak samo nie jest z nami? Krążymy wokół jakiejś osoby, to zbliżając się, to oddalając, wędrując niczym Ziemia po swojej eliptycznej orbicie. To co nas odróżnia to fakt, że możemy zmieniać słońce. Może jednak powinniśmy wziąć przykład z tej grudki ziemi i wybrać jedną na zawsze, na wieczność?   

Przy okazji:
Podziękowania dla A.