Tell me, why?

Zżera mnie strach, ogromny strach. Najpierw ciotka trafiła na OIOM, dwa dni później ojciec spowodował wypadek drogowy, a mężczyzna, którego kocham całym sercem nie daje żadnego znaku życia, a przecież obiecał, że da znać, obiecał, że kupi kartę i da znać... Wszystko się psuje. A pode mną jakby zapadał się grunt, jest mi smutno, chce mi się płakać i potrzebuję żeby to On mnie przytulił, pocałował w czoło i zapewnił, że wszystko dobrze się skończy. Nie chcę zostać z tym wszystkim sama, tym bardziej, że od niedawna już nie mam najlepszej przyjaciółki. Właściwie to chyba już nie mogę powiedzieć, że mam jeszcze przyjaciół. Wszyscy się ode mnie oddalili i to już nie jest to samo, co było kiedyś. A to wcale nie jest fajne. Bycie samotną. Potrzebuję rozmowy, ale nikt nie chce ze mną porozmawiać, wszyscy mnie unikają. Jak ognia. Błagam, niech mi ktoś powie co ja takiego zrobiłam, że wszyscy się ode mnie odwrócili? WSZYSCY-Doris, Marcepan, a nawet Gołąbeczek. Troje najbliższych mi przyjaciół. O ile nie jest tak, że to ja sobie przyjaźń ubzdurałam. 

Nie jest dobrze. Kurwa, wcale nie jest dobrze. Ani pozytywnie. Ani cudnie.

JEST DO DUPY. CHOLERNIE DO DUPY.