Bite Me Bite Me Bite Me Bite Me

Po raz kolejny. Po dwóch latach. Znów jest tak samo. Znowu mnie nachodzą te myśli. Przychodzą i nie chcą odejść, dać mi spokoju. Przysiągłam sobie, że więcej tego nie będę robić, że będę żyć normalnie. Nie wiem czy jestem na tyle silna by podołać zadaniu. On sprawia, że raz sięgam chmur, a raz dna. Na przemian ból i euforia, łzy radości i rozpaczliwe łkanie w łóżku w miejscu, w którym On zwykł kłaść się. Jestem żałosna, ale nic nie poradzę na to, że kocham Go jak nikogo przedtem, zależy mi na Nim bardziej niż na własnym życiu, a każdy dzień bez Niego jest jak tydzień. Nie ma sekundy, w której bym za Nim nie tęskniła. Potrzebuję Go bardziej niż powietrza. Bez Niego moje życie nie istnieje, bo On nim jest. Jestem słaba, pozory mylą. Skorupa pod którą się zwykłam chować zaczyna kruszeć i niszczeć. Za dużo tego wszystkiego, najchętniej bym ułożyła się gdzieś w parku i zamarzła. Niech mnie szlag trafi, niech wszyscy mają spokój od zazdrosnej histeryczki, która tym więcej traci, im bardziej się stara. Cholerne myśli, nie chcą się odpierdolić.