.

"Przejściowe pory roku nie są dla mnie najlepsze. Dla nikogo takiego jak ja. Obłęd lubi wracać jesienią lub przedwiośniem. Lubi niż, mgłę, ołowiane zachmurzone niebo. Budzisz się rano i masz do dyspozycji albo nieokreślony lęk, albo smutek. A czasami jedno i drugie. Chciałbym obudzić się pogodnym i uśmiechniętym lub przynajmniej obojętnym, ale jedyne, na co mogę liczyć, to wybór między trwogą a rozpaczą oraz nadzieja, że nie zwariuję do reszty."

Jarosław Grzędowicz "Popiół i kurz. Opowieść ze Świata Pomiędzy"

Życie mi się tu toczy w jakimś skrajnym niedopasowaniu. Nie wiem, z czego wynika chorobliwa zazdrość, skąd ten ból i strach. Ta złość i fochy. Nie umiem tego opanować. I choć mówię sobie, że po powrocie to się skończy, bo nie wierzę w magiczną zmianę i oświecenie... To jednocześnie wiem, jak trudne to będzie, jak długo będę odwlekać w czasie działanie. Boli mnie jego brak zapewnień. Brak pewności. Poczucia bezpieczeństwa. Nie umiem prosić. Nie umiem wymagać. Nie umiem z nim rozmawiać. Jest szorstki kiedy wywalam to co mi w duszy siedzi. A to boli. Odsłaniam się i dostaję za to po tyłku.

Poza tym Hiszpania zachwyca, choć pogoda nie rozpieszcza. Przeziębienie mnie złapało i to dość konkretne. W weekend jadę na taką wycieczkę integracyjną. Będzie piżama party i się trochę boję. Tego, że S. będzie się zachwycał przy mnie innymi laseczkami. A moje serce będzie krwawić. Tyle co on już krwi utoczył to nikt w życiu tyle tego nie zrobił. W sumie sama sobie jestem winna.

Czekam na ciepło. Kiedy bez przeszkód będę mogła włożyć sukienkę i paradować w niej od rana do rana.

Życie tu jest inne. Lepsze? Większość ludzi jest tu miła i uprzejma. Uśmiechają się zwykle, są bardzo pomocni. Można powiedzieć, że w takim świecie mogłabym żyć.