Tak bardzo cieszę się, że tutaj, we Wrocławiu, zaczęłam nowe życie.

Całkiem inaczej funkcjonuje się w miejscu, w którym masz czystą kartę.

W którym nikt, zupełnie nikt, nie ocenia Cię poprzez pryzmat wydarzeń z przeszłości.

Gdzie każdy widzi Cię takim, jakim jesteś, a nie takim, jakim opisują Cię inni ludzie.

Brakuje kilku ludzi sprzed lat. Brakuje kontynuacji wielu wspomnień. Urwało się.

Teraz życie wygląda już zupełnie inaczej. 

Teraz układam je tak, jak sama tego chcę.

Niesamowicie dziwnym wydaje się fakt, że ludzie, których znam kilka miesięcy są mi bliżsi od 'przyjaciół', z którymi łączyło mnie kiedyś tak wiele.

Dzisiaj nie ma już wyjść na piwo, na spacer, w góry, na koncert, gdziekolwiek. 

Błąd, są. Nie ma już tylko tych ludzi ze wspólnych zdjęć.

Nie narzekam. Podoba mi się moje życie takim, jakim jest teraz.

Z najwspanialszym mężczyzną przy boku. Który mimo, że daleko, ciągle jest obok.

Nie oddam za nic w świecie tego roku spędzonego razem, ani kolejnych miesięcy i lat. 

Buduję swoje wspomnienia na nowo. Tym razem, już na czysto, piszę historię swojego życia.

Bez skreślania, zmazywania i pisania pod dyktando innych.

Szkoda tylko, że ludzie tak łatwo potrafią oceniać, wierzyć w niepewne słowa, niż przekonać się na własnej skórze jak jest naprawdę.

Szkoda tylko, że zbyt wielu ludzi pokazuje na siłę, jak bardzo im nie zależy. 

Szkoda tylko, że bezsensem byłoby przypominanie im o tym.

Nie ma potrzeby rozdrapywania swoich starych ran tylko i wyłącznie dla satysfakcji, że się to zrobiło.

Zostanę więc dalej w tym swoim małym świecie, który stawiam na nowo.

W którym kocham całym sercem i które przepełnione jest szczęściem. Mimo niepowodzeń.

Bo warto walczyć o "coś lepszego". Zwłaszcza, gdy jest się z góry spisanym na straty.

To fajne uczucie, ta 'satysfakcja', wiecie? 

Nikt więcej mi nie powie, że nie dam rady.

Z pozdrowieniami dla ludzi, którzy śmiali się z mojego 'nowego świata'. Udało mi się.

Wróciłam.