notatka pierwsza.

Co ja o tym mysle?
Mozna powiedziec, ze wiele i zarazem nic.
Czesto cos z tym robie - zloszcze sie glownie, ale tez irytuje. Bulgocze z bezsilnosci i jednoczesnie z zalu. Czesto nic sobie z tego robie - mam to totalnie w nosie.
A co dokladnie? Ha! Z otaczajacych mnie ludzi. Blizszych i dalszych.
Po wielu latach od moich wczesniejszych wpisow sie zmienilo.
Czas jak sito, pokazal na kogo mozna liczyc, kto z Toba zostal i na dobre i na zle. Pokazal. Ojj.. Pokazal. Smutne to jest, wiesz?
Przez dlugich, podajze... 2-3 lat ten temat ocieral i ociera niemal nieustannie. Od razu uprzedze - nie prosze, nie oczekuje i nie chce tutaj pocieszania. Bo wiem, kto jest w stanie zadac sobie tyle trudu, zeby napisac pare milych i jak zawsze motywujacych zdan - wiec od razu dziekuje za checi, ale nie musisz tego robic, bo ja to wiem kazdego dnia, ze jestes ze mna i, ze moge na Ciebie liczyc, wiec nie potrzebuje tego "poklepania po ramieniu", komentarza jako dowodu, ze:"jestem tutaj dla Ciebie", albo "jestes swietna", bo ja to wiem ;)
Dlugo tak btw., musialam uwierzyc w takie slowa jak:"jestes fajna"/"jestes piekna"/"jestes super"/"jestes dobra". Wlasciwie wciaz sie tego ucze i nie jest to latwe. Ale staram sie pracowac nad tym. Nad soba.
Co generalnie chcialam tu przekazac. Ze od wielu lat towarzyszy mi w zyciu garstka ludzi, ktory kocham, uwielbiam i pragne zyc z nimi w zgodzie. Rodzina przede wszystkim. Nie raz za skore im zajde, ale sa i beda ze mna. Przyjaciele? Oczywiscie takze. Choc mam doslownie piatke takich ludzikow. Prawdziwa piatke. I jest okey. Jest w porzadku. To solidna piatka. A dalej? Ktos otarl sie o moja osobe, ktos spedzil ze mna kilka chwil, ktos pocieszyl, z kim sie smialam, z kims wymienilam uscisk... Co dalej? Zwykli ludzie.
I co? Powiesz, ze to nic takiego. To norma.
(I tu sie zaczyna..)
Bo nie dla mnie. Czuje sie czesto posrod przyjaciol samotna. I to nie jest okey. Czesto pominieta z jakims zdaniem. Czesto nie dojrzala. Dlatego "macham reka" i pomijam swoja kolejnosc w rozmowie, pomijam swoje zdanie, swoje wyrazanie zdania. Odpuszczam sobie siebie. Ale wynika to z jakiegos probelmu, do ktorego nie dotarlam jeszcze. Nie odgruzowalam sterty smieci. I po czesci z wlasnej woli pozwolilam na takie pomijanie, wyciszanie. Czesto tez nie widze wtedy sensu odzywania sie. Bo i po co, skoro czuje, ze mam na wypowiedz 10 magicznych sekund. Szukam kogos kto mnie wysluch. Moich slow, moich emocji, moich filozofii, moich podejsc do pewnych spraw. Co wiecej? Przezywania tych emocji ze mna. I kiedy przychodzi taki moment (taaaak, czasem sie to zdarza) to czuje sie rozdarta. Bo czuje jednoczesnie radosc i smutek. Bo... Wreszcie ktos mnie wysluchal, bo nie musze sie spieszyc, bo ktos docenia to co mam do powiedzenia, bo wreszcie to ja jestem jedna z tych madrzejszych, bo nie pomijam siebie. Bo wreszcie jestem rowna. I to jest w porzadkj. A z drugiej strony? Wita mnie smutek. Zal siebie, ze to sa te male okazje aby tak opowiadac, aby byc dostrzezona. I kurcze, no.. To przesada, ale ta para chodzi juz razem se soba od ladnych paru lat. Zal i radosc.
Ktos kiedys powiedzial mi cos takiego:"to jak Ty sie czujesz, to jak Ty siebie postrzegasz da sie wyczuc" i on to czul. Mowi sie: jak Ci widza tak Cie pisza - z niczego sie to nie wzielo ;) Nie chce aby to co napisalam bylo odebrane jako jedna strategia. Sa tu dwie strony medalu i musze dodac, ze rownoczesnie jestem osoba, ktora lubi sluchac innych. Pytanie brzmi: czy obie strony medalu sa proporcjonalne? Odpowiedz chyba nasowa sie sama...
Kwestia tego co i kto mnie otacza, jak na mnie to wplywa i co moge o potrafie zatrzymac i czy slusznie blokuje pewne osoby, procesy...

c.d.n. Poniewaz fotoblog nie pozwolil na dalsze wylewanie slow... Tego nie bylo od mojego ostatniego wpisu...