Never stop.

Więcej pozytywu !

Co za absurd. Cała mokra, chwyciła za parasol i zaczęła tańczyć. Muzykę miala w sercu, taniec w całym ciele, radość wymalowaną na twarzy.

To się poprostu dzieje. Inaczej nie potrafię.

It's my freestyle.

Byle daleko od zasad techniki. To na scenie. Dla mnie życie to nie scena, nie przestawienie. Nie potrzebuję widowni, nie potrzebuję braw. Kurtyna w rękach Boga ? Czemu nie. Ale po co o tym myśleć.

Je m'appelle Dominique. J'ai 18 ans. J' adrore dancer.

Czy to musi być "albo-albo" ? Albo tańczę, albo żyję. Jedno wyklucza drugie? A jeśli to taniec i muzyka dają mi zdrowie i siłę.

Nic bez tańca. Nic bez muzyki.

W gruncie rzeczy mało przeżywa, więcej marzy...

I znowu wracam do ulubionych książek ciekawych autorów. To co dyktuje kanon dla liceum jest zbyt mało interesujące, żeby poświęcać temu więcej czasu na własną analizę. Wielkie dzieła, wielkich pisarzy. Stały się "wielkie" dzięki monotonności, rutynie, narzuceniu, pospolitości, ilości niewybrednych czytelników w szkolnych ławkach. Lektury... jakakolwiek z nich, jak ma zachwycać, jak nie zachwyca ?

Czego uczy każda z nich ? Historii ojczyzny? Stylu literatury? Sztuki analizowania psychiki? Niczego. A na maturę czego się uczymy? Sztuki wpasowania się w model odpowiedzi? Sztuki wykucia klucza. "Napisz własnymi słowami" znaczy dokładnie tyle co " Znając myśli autora arkusza, wypisz jedną z kilku możliwości odpowiedzi".

Jakbym się z podobnym podejściem nie spotykała na sali baletowej. "Potańczcie dziewczyny", bo taniec klasyczny to przede wszystkim piękno zewnętrzne + nasze emocje. Ja bym naprawdę bardzo chciała sobie potańczyć. Ale jak tu znaleźć radość w 3 grand battement po krzyżu. Schemat, rutyna, przewidywalność.  To sprawia, że poranna pobudka to istna tortura. Żadnych nadzieji na coś nowego. Trzeba znaleźć indywidualną motywację, by rutynowe ćwiczenia rozwijały ciało i umysł. Miesiąc robienia 3 grand battement ma pomóc w grand jete. Brzmi świetnie.

Heidelberg 2008