Ludzie ofiarowują kwiaty, bo w nich tkwi prawdziwy sens miłości.

Kto chce posiąść kwiat na własność, zobaczy tylko jego więdnące piękno.

Ale jeśli zachwyci się kwiatem rosnącym na łące, zatrzyma go na zawsze.

Bo ten kwiat jest nieodłączną częścią wieczoru, zachodu słońca,

zapachu wilgotnej ziemi i chmur na horyzoncie.

Tego nauczył mnie las. Że nigdy nie będziesz moja

i dlatego zachowam Cię na zawsze.

Byłaś moją nadzieją w dniach samotności, niepokojem

w chwilach zwątpienia i pewnością w chwilach wiary.

Zapamiętam Ciebie na zawsze tak jak i Ty mnie zapamiętasz.

Tak samo jak zachowamy w pamięci zachód słońca, deszcz dzwoniący o szyby

i wszystko to, co mamy na zawsze, bo nie możemy tego posiąść.

A teraz idź już i nie zapomnij o mnie nigdy.