Rozpacz

Tak wiele stłumionych emocji we mnie tkwi, więc nadszedł czas, by choć część z nich uwolnić. Niech idą w świat..

Nie mam już siły. To jest tak ciężkie i trudne. Powoli nie daje rady. Rano jestem odpowiedzialna, ułożona i zdeterminowana w dążeniu do swoich celów. Liczą się tylko priorytety. Jednakże z każdą upływającą sekundą jest coraz gorzej. Wieczorem jest źle. Naprawdę. Ostatnio zapytałam przyjaciela dlaczego wszystko nie może być takie jasne i klarowne. Powiedział, że życie byłoby wtedy zbyt łatwe. Owszem, ma rację. . .

Nie wiem jak przetrwam ten weekend, o ile go przetrwam. Fizycznie czuje się fatalnie. Nie pamiętam już kiedy się wyspałam ostatnio, a mój żółądek chyba już nie daje rady z ilością spożywanej przeze mnie kawy.. Co gorsza, straciłam apetyt. Żyję teraz złudzeniami i nadzieją.. Przyjaciele się martwią, rodzina się martwi.

Muszę przeczytać na poniedziałek 'Granicę'. Może dowiem sie gdzie jest też granica pomiędzy zdradą a wiernością, przyjaźnią a grzechem, faktem a złudzeniem. I need it.

Wiem, że to co do mnie czuł wciąż w nim tkwi. Została iskra, która dogasa. Muszę ją jedynie bardziej rozpalić. Niech ogień płonie. Mimo, iż wydaje się to takie proste, takim nie jest. Wieje silny wiatr, który ciągle go przygasa. Stąd to rozdarcie. Mętlik w jego głowie. Konflikt wewnętrzny serca z rozumem. Wydaje się, że to ja toczę walkę o niego, ale tak nie jest. Głowna bitwa odbywa się w jego głowie. Bitwa o szczęście. Pytanie tylko kto zrobi większy zapas amunicji, serce czy rozum? Niby należy kierować się sercem, lecz to jednak to rozum częściej wygrywa. Mój pieprzony racjonalizm! Dlaczego?!

Nie wiem czy on mi wierzy..

Nie wiem czy ktokolwiek wierzy.

Wiem jednak, że nawet gdyby to miało mnie zrujnować lub zniszczyć dogłębnie to ogłaszam wszem i wobec: jestem gotowa!