Sie­działam na prze­ciw­ko ciebie, pat­rząc w głąb twoich oczu nie pew­na te­go czy znasz mo­je uczu­cia wo­bec ciebie. Kocham cie, pragnę od chwi­li gdy cie zo­baczyłam, pragnę to wyk­rzyczeć całemu światu lecz nie mogę, strach nie jest moim sprzy­mie­rzeńcem.

- Czy jest coś ta­kiego, ja­kieś marze­nie w twoim ser­cu, które­go nie spełniłaś ze strachu?- za­pytałaś uśmie­chając się do mnie, jak gdy­byś miała w tym cel

- Tak- od­parłam szczerze uni­kając twe­go wzro­ku gdyż czułam wstyd 

- Cze­go się boisz? Co cię pow­strzy­muje?- za­pytałaś licząc, że poz­nasz od­po­wiedź na dręczące cię py­tanie 

- To lęk przed od­rzu­ceniem mnie pow­strzy­muje- od­parłam krótko i treści­wie

- Za­kocha­nie? Lęk przed od­rzu­ceniem spra­wia, że wielu przechodzi przez życie nie zaz­nając miłości. A gdy­bym po­wie­działa, że ta oso­ba też cie kocha?

- To było ska­zane na po­rażkę już od początku- od­parłam by wyjść, zniknąć z twe­go życia nim po­pełnię błąd. Wiem już, iż poz­nałaś prawdę, lecz nie umiem się do te­go przyz­nać, ta niewie­dza spra­wi ci mniej bólu niż me słowa, uwierz mi.