wyglądam jak cień czlowieka

nie ma to jak iść w pola na pół godziny, wyć jak bóbr na schodach drugiego domu i wymiotować z nerwów

brzuch mnie strasznie boli, powinnam cos zjesc bo jak wstaje czy ide to mam mroczki przed oczami

oszukiwałam sie tyle czasu, że jednak moge byc kims, ze jednak jestem wartosciowa, ale nie, ciagle jestem tym samym nieudacznikiem którego się wstydzi, cieszylam sie ze mam opacie w jakims mezczyznie, ze mimo wszystko mam namiastke taty, ale jak sama siebie nienawidze to jak moge byc dla kogos kims wyjatkowym? sprawiac komus radosc? szczescie? jestem to jestem, nie ma mnie to tez ok, zazwyczaj wszyscy mieli mnie w dupie, a ja nadal usmiechalam sie i bylam mila, nie odzywalam bo przeciez zasluguje na to zeby mną poniewierac.

powinnam dziekowac ze raz na tydzien przyjedzie i spedzi ze mna czas, ale po co sie oszukiwac? z czym do ludzi, z takim ryjem i charakterem? jak mozna sobie znalezc milion razy lepsza, nic mi nidy nie wychodzilo, nawet ta zasrana matematyka którą uważałam za jedyny moj talent, okazala sie gora nie do zdobycia

bylam taka szczesliwa, cieszylam sie kazdym najmniejszym gestem, chichralam sie w lozku przed zasnieciem bo ktos mnie pokochal, poszla bym w ogien, tak bardzo chcialam sie zmienic, zrobic wszystko by bylo lepiej, wyciagac dlon mimo ze bolały słowa,

zawsze będę tą samą wandą, zakompleksioną idiotką z jebaną nadzieją, ideałami, poczuciem tego że jestem nic nie warta, po co sie o mnie starac..

na imprezy nie chodzę, a jak już idę to później mam ogromne wyrzuty sumienia że jednak poszłam...zawsze pytam czy moge, czy moge wyjsc z kopciem, czy moge to czy moge tamto...

nie rozumiem czemu Ada i Justyna nadal sie ze mna przyjaznia, przeciez przysporzyłam im tyle bólu, szczególnie Justynie, ja po prostu nie potrafie chyba być dobrym człowiekiem...

znow mi niedobrze

powinnam sie polozyc ale chyba nawet nie bede scielic lozka

nie wiem czy powinnam dodawac tą notke, ale gdzies musialam napisac to co mysle i czuje teraz, musiałam po prostu