I powrócił syn marnotrawny (a raczej córka)! 

Jakoś nie umiem zaprowadzić porządku w swoim życiu egzystuje na pograniczu rzeczywistości i mojej nadal dziecięcej fantazji nie mogąc sobie znaleźć miejsca w świecie... Dziwne, że dopiero teraz zaczynam dostrzegać kto tak naprawdę jest moim przyjacielem, a kto jedynie gra jedną ze swoich podrzędnych ról jakby występował w jakimś teatrze, który tylko nosi nazwę ŻYCIE... Od zawsze żyje w przekonaniu, iż każdy człowiek jest ISTOTĄ SPOŁECZNĄ i tylko ja się od wszystkich różnie, bo nie potrzebuję nikogo do tego, by egzystować bez konieczności BYCIA WŚRÓD INNYCH... Może jestem dziwna, ale przecież to ukształtowało mnie tą odmienność której wiele osób nie zrozumie, nie doceni, wzgardzi, ale Ci którzy zrozumieli z zaakceptowali mnie taką jaką jestem nie postać, która zmienia maski jak aktor w TRAGEDII GRECKIEJ, lecz prawdziwą mnie zyskali miejsce w moim sercu na zawsze...

No tak pierwsze co piszę po powrocie od razu jest kontemplacją nad moim życiem, czyli po prostu smęcę zamiast emanować szczęściem, które zawsze mnie jak na ironię losu otacza XD

Uważajcie na ludzi, którzy się nie śmieją są niebezpieczni. - Juliusz Cezar 


https://www.youtube.com/watch?v=xFrGuyw1V8s