I wzrokiem wodzę za tym, co wychodzi. Ja już nie wychodzę

I mówię, że chwilę to zajmie

Bo ślęczę nad tym esemesem jak by to był limeryk co najmniej

Ba, nikt nie podziękuje za trudy

A ja tu walczę ze słownikiem co mi "chuju" zamienia na "chudy"

Wszystkie trakty śledzę

I szukam druhów niedoli, czyli tych chorych na brak uprzedzeń

Rzadko kogoś uda się wyłowić;

Wśród obcych łatwiej. Swoi wszyscy zdrowi

I mówię jak mi rzeczowością wyrównują zagon

Jak ochoczo mi go betonują powagą

Jak mi go trzeźwym okiem mierzą, prozą sypią

Na szczęście sporo jeszcze rośnie tam na dziko

Więc ty słuchasz. Ty milczysz. Ty przestępujesz z nogi na nogę

No i co ty mi powiesz? Nic mi nie powiesz

Choćbym nawet zrobił przerwę na jakąkolwiek odpowiedź

Co ty mi wtedy powiesz? Nic mi nie powiesz

A może by cię na sposób wziąć i chytrze podejść?

Bez sensu, bo co ty mi powiesz? Nic mi nie powiesz

Tak bardzo chciałbym wiedzieć, czy ty to rozumiesz

Choćby w połowie. A co ty mi powiesz?

Nic mi nie powiesz