Z moich zaszklonych oczu wypływają kolejne łzy, a obiecywałeś, że nigdy mi na to nie pozwolisz, że nie zasmucę się ani razu, że będę tą jedyną, najszczęśliwszą. Ogarnia mnie ta pustka,przestrzenna cisza, zabierająca tlen i myśli.Wszystko wraca, każde wspomnienie dobre jak i złe. Tracę panowanie nad swoim ciałem. Jest tak giętkie, zniszczone, poranione. Chciałam czuć się lepiej, coś zapomnieć. Nie da się, nie mogę nic cofnąć. Nie jestem w stanie powiedzieć S T O P i zatrzymać to co kręci się wokół mnie. Może tylko nie chce? Niech to będzie moją tajemnicą, która już nigdy nie wyjdzie na światło dzienne. Niech wszyscy zastanawiają się co dzieje się w tak małej duszy. Duszy, która pragnęła jedynie uczucia. Odrobiny zrozumienia i chęci bycia dla mnie kimś. Trwania w czyimś sercu i zawładnięcia umysłem. Pragnęłam doznania czułości, a nawet dotyku ciał. Czy zbyt wiele wymagałam? Odpowiedz mi, wykrzycz na cały świat jaki błąd popełniłam. Dostrzegasz ten ból. Wiem, że widzisz go w moich oczach, że nie możesz nadal oprzeć się pokusie moich ruchów. A teraz zamknij oczy i przypomnij sobie co mówiłeś. 'Nigdy nie odejdę', 'Jesteś moim skarbem', 'Będę przy tobie trwać'. A ja słuchałam i zaufałam. Po prostu czułam, że tak będzie. Widziałam w twoich oczach prawdę.