Nie budź mnie. Proszę

Pojawiam się.

Leżę na plecach, wokół mnie nic nie ma.

Ja. I pełna gwiazd tafla granatowego nieba.

Znajomy obraz, jakbym już je tak pięknym raz widział,

Zza pustki wyłania się, przepełniona skromnością mina...

Patrzą na mnie Twoje iskrzące się oczy,

Wejrzenie niosące, wprost niewymowną słodycz.

Subtelne policzki, ubrane w promienny uśmiech,

Arcydzieło stworzone z niebiańskich młuśnięć.

Podnoszę się prędko, za sobą zostawiając smutki.

 Łapię Twoją dłoń. Zmierzamy w stronę pustki...

...Nagły zwrot akcji, dzielimy skąpy pokój.

Ty i Ja pochłonięci, w namiętnym amoku. 

Otumaniony Twym gwieździstym spojrzeniem,

Ignoruje to całe ubustwo i całą planete.

Przy Tobie poziom ukojenia mego niezmierny.

 Nasze usta spowite rozkoszą,

Smakujemy rozkosz jaką na ustach niesiemy. 

 Szelest szeptu, cisza oddechu, która się wyłania.

Dzikość naszych ciał nieokiełznana.

Stajemy u progu bram mitycznej Arkadii,

 Jesteś potęgą, która me Serca zbawi.

Twoje ciało nie szczędzi mi porzadania,

I nagle wszystko znika, jak fatamorgana...

...Budzę się i wciąż dojść do siebie nie mogę.

Ileż można tęsknić. Tęsknota paraliżuje mą głowę.

Zniszcze zegar i  z powrotem się położe.

W nadziei, że wrócisz, choć jeszcze na trochę.

Niech sen ten stanie się moim drogowskazem.

Nie budź mnie nigdy więcej!

Skoro tylko w nim jesteśmy razem.

 http://www.youtube.com/watch?v=XZ984ebfpEA                               http://www.youtube.com/watch?v=02IAaZX7sL8