mrok rozswietlały jedynie nieliczne gwiazdy przyjazni i rozsadku 

dziekowałam podswiadomosci ze przechowała w pamieci ton jego głosu 

czasami szczerosc wchodzi w droge lojalnosci . czasami ten sekret nie jest do konca nasz i zdradzajac go mozna zaszkodzic innym 

smierc co wyssała miód twojego tchnienia dzwików twych zatrzec nie zdołala jeszcze 

była jak osamotniony ksieżyc satelita którego planeta wyparowała w wyniku jakiegos kosmicznego kataklizmu 

czas nie leczy ran..on tylko przyzwyczaja do bólu.

spojrzalam smierci w oczy i ujrzałam swoje odbicie ...

Zsunąć się po srebrnej nici w odmęty zapomnienia...

Na ścianie w ramce Twoje zdjęcie, tuż obok łóżka.

Mokra poduszka od łez.

Na podwórku wyje pies.

Północ wybija, ja zasnąć nie mogę.

Wciąż myślę o tym co było,

czemu tak chora jest ta miłość.

W piersiach dech zaparło, czuję, że niedługo pójdę na dno.

Oczy już bolą od łez, za oknem nie wyje już pies.

To już rano, widno na dworze.

Postanawiam się pomodlić do Ciebie PANIE BOŻE!

Proszę o miłość jego, tego chłopaka którego Kocham.

Nie chcę mi się nawet wstać,

nie wstanę.

Poczekam, aż przyjdziesz...

Doczekam tu starości.

Płakała w samotności,

chcąc zapomnieć o miłości.

Patrzyła na jego zdjęcie,

które podarował jej w prezencie.

Kto by pomyślał, że ona jest smutna?

Jak zawsze chodziła z uśmiechem na ustach.

Czasami żyć już się nie chciało,

Tak bardzo jej go brakowało.

Nie widziała go długo,

choć nie mieszkał daleko.

Może właśnie to nasilało jej tęsknotę.

Czasami gdy była w domu sama,

chodziła jak obłąkana.

Zapłakana, rozczochrana, zamyślona.

Takim człowiekiem przez niego stała się ona.

Mogliśmy być razem.

A jednak nie chcieliśmy.

Mogliśmy być par przykładem.

A jednak nie umieliśmy.

Mogliśmy wszystko.

A Ty to zaprzepaściłeś.

Swoim zachowaniem to uczyniłeś.

I mnie opuściłeś.

Lecz nie ma czego żałować,

na pewno nie będę płakała.

Byłeś, odszedłeś..

A ja zapomniałam!