Feminapolis

 W naturze jest już tak, że najczęściej to samce są barwniejsze i piękniej upierzone. Każda zasada musi mieć jednak wyjątek - tutaj ta unikatowość, znalazła ujście przez gatunek homo sapiens sapiens. Jeśli spojrzeć na ulice, aleje, bruki i inne obiekty standardowo zalane naczelnym gatunkiem ssaka dwunożnego, to okazuje się, że upierzenie i barwy to domena samic.

 Mówię o rzeczach oczywistych, także nie ma sensu nazbyt zagłębiać się w genezy i objaśnienia. Glosa na temat barwności "kobiety w mieście" jest zbędna. Ważniejsze jest chyba to, iż przez wyżej wymienione "upierzenie", "Miejska Femina" winna mocno przyciągać wzrok i inne zmysły, w swoistej analogii do prezentowania eleganckiej puli genowej.

Ale czyż nie trąci to troszkę takim zezwierzęconym pojmowaniem seksualności? Osobiście niezbyt chętnie wkraczam na polemikę o grubości granicy między duchowością a fizycznością, ale wiem, że jest to kwestia często rozpatrywana w szerokim pojmowaniu takich haseł jak "styl", "własne ja", "samopoczucie". Wiem też, że najczęściej człowieka oceniają po pierwszym wrażeniu. I co tu ukrywać, po prezencji - również tej z pogranicza "puli genowej".

 Wczorajszy dzień zaliczam do tak zwanych "niekończących się opowieści z sennego koszmaru biurokraty i sadystycznego brygadzisty". Siedemnaście godzin ciągłej aktywności na najwyższych obrotach - z krótką przerwą.

 Przerwa ta pozwoliła mi spojrzeć przez szkła obiektywu na tą "Miejską Feminę" - zdając się na przypadek, moszcząc sobie "myśliwską ambonę" nad jezdnią ruchliwej ulicy, udało mi się ustrzelić kilka fotografii. Nie będę ich raczej prezentował - oprócz tej, która ilustruje tą notatkę. Notatkę, którą rozpisuję, tylko po to, by powiedzieć, iż nie wystarczy mieszkać w urbanistycznej przestrzeni by zostać "Miejską Feminą" - kobietą do której najpierw chce się uśmiechnąć, a dopiero później spojrzeć na jej biust...