zduszona dziecinnymi lękami...

Bilans ostatniego tygodnia, od poniedziałku do poniedziałku oceniam dość gorzko. Nie lubie tracić i nie umiem tracić, a jeszcze gorzej gdy nie ma czego już tracić. Zadziwia mnie to jak nieświadomi jesteśmy. Żyjemy sobie spokojnie, smiejemy sie, spotykamy z przyjaciółmi, czekamy na jakiś konkretny dzień, żyjemy nieświadomi tego, że za chwilę, za rogiem coś zwali nas z nóg, dostaniemy w twarz. Myślimy, że nic gorszego już się nie stanie, a tu jednak, tęsknimy za pierwszym ciosem.

W obliczu tych ostatnich wydarzeń, które przykryły nawet i te obecne dobre chwile, znów jak zwykle próbuję uciec do przeszłości i ukryć sie we wspomnieniach. Szkoda tylko, że i w nich jest smutek i tęsknota i brak już siły na kolejną walkę z objawami...

umiłowanie do przeszłości

zostało wyjaśnione

wtedy więcej radości

a teraz puchną skronie

od zachodów nie moich

przedawnionych wspomnień

umiłowanie przeszłości...

jesienny odcień...

... i teraz kiedy tak siedzę przy oknie,

bo nie wiem dla kogo mam żyć

dotykam Ciebie tak nieistotnie...