Zapomniałam Twoje oczy, zapomniałam Twoje usta,
Nasza ścieżka pod sosnami stoi pusta.
Jaka byłam diamentowa, jaka byłam bursztynowa,
Dziś już nie wiem, żebyś kiedyś mnie całowała.

Może znałam Twoje oczy, może znałam Twoje usta,
Nasza ścieżka pod sosnami stoi pusta.
Zapomniałam Twoje ręce, pogubiłam Twoje słowa,
Nie pamiętam, żebyś kiedyś mnie całowała.

Potem okruch, przypomnienia odnajduję w jakichś wierszach,
Wtedy, zobacz, jestem z wszystkich najsmutniejsza.

Jeśli znałam Twoje ręce, wsłuchiwałam w Twoje słowa,
Pewnie byłam najładniejsza, kolorowa.

No widzisz, no widzisz co stało się z nami?
Snujemy się teraz innymi drogami.
Sama widzisz, sama widzisz, zmartwienie się wkradło,
Pod nogi nam prosto upadło...