...

Zawsze mam tyle do powiedzenia, kiedy jednak otwieram już to okienko, nagle wszystko znika.

Jedno jest pewne.

Zmienia się.

Drugi plan starego mieszkania, ba! Bardzo starego.

Wędrujemy.

Po wspomnieniach

i nieodkrytych lądkach nowej torżsamości.

Teraz jesteśmy panie miastowe.

Kręcimy się w centrum świata, ale jakoś nie czujemy tej pępkowatości zepchnięte na bok zbyt dużą ilością obowiązków.

Tęsknię za tym jak było kiedyś, ale i oczekuję nowego.

Czas nieubłagalnie pędzi i nawet aromatyczna herbata z ciastkiem nie chcą skusić go na chwilę odpoczynku.

Ktoś tu musi dać radę.

Obym to była ja.

A tymczasem przyznaję się skrycie, że największy ból tęsknoty sprawia mi myśl o Dwóch takich co ukradły moje serduszko

Ukazując jak pije się beczułę i zachowuje resztki moralności.

;)

I za pewnym Bartkiem, do którego już straciłam nadzieje, ale niesłusznie jak się okazało.

I jeszcze jedna sprawa.

Najważniejsza.

Szy. ;*