- Dlacze­go nie tęsknisz? Dlacze­go mi­jasz mnie na uli­cy bez słowa? Dlacze­go do cho­lery jas­nej nie płaczesz tyl­ko cie­szysz się życiem?!

- Przyk­ro mi, że nie osiągnąłeś pos­ta­wione­go so­bie ce­lu. Nie pogrążyłeś mnie, nie zam­knęłam się w so­bie, nie wpadłam w czarną roz­pacz, nie zam­knęłam się w do­mu ze zdjęciami w ręku i nie usiłuję do Ciebie wrócić. Kiedyś nie sądziłabym, że jes­teś do te­go zdol­ny. Nie wie­działam, że chciałbyś mieć sa­tys­fak­cję ze zra­nienia mo­jej oso­by. Właśnie dla­tego nie tęsknie za Tobą. Tęsknie za Nim, za tym, w którym za­kochałam się dwa i pół ro­ku te­mu, za je­dynym i wy­marzo­nym. Za moim ideałem. A nie za pros­tackim, cham­skim, ociekającym cy­niz­mem fa­cetem.