wchodząc wyjdź 

ponarzekajmy

przyszla wiosna, coraz wiecej zieleni, ciepla, slonca- tego co najbardziej kocham. a ja sie zgubilam i nie potrafie sie tym cieszyc. szukam siebie. przeciez to chore, kazdy czlowiek od urodzenia i w kazdej chwili posiada wszystko co potrzebne mu do szczescia- zycie, milosc, emocje, zdolnosc odczuwania. mimo tego wciaz sie gubimy, wciaz za czyms gonimy, wciaz czegos nam brak. moze to wina cebulastej Polski, naszej gburastej mentalnosci, zestresowania i 10 miesiecy zimna. moze to wina wkraczania w doroslosc i szukania wlasnej drogi. jest wszystko jak byc powinno- idzie ciepelko, doswiadczam nowych rzeczy, pozbylam sie nadmiaru obowiazkow, mam troche czasu dla siebie, cudownych ludzi wokol. a prawie kazdego dnia czuje ciezar gdzies w klatce piersiowej. moja cala energie dnia pochlania praca, ktora nie daje nic z tych prawdziwych wartosci ludziom, ktora utkana jest ze schematow, ktorą się nudze i przez wiekszość dnia zalewam mój mózg nadmiarem informacji, niezawsze potrzebnych i wartosciowych. czy czuje abym kazdego dnia wyciagala jak najwiecej i uczyla sie wciaz nowych rzeczy? niekoniecznie... to nie czasy szkoly. szkolo, liceum. tesknie. i niech wielki potwor utkany z sieci niezadowolenia kopnie w dupe tego, ktory chodzac jeszcze do szkoly na nia narzeka........ moze po prostu rwie mnie do wielkich rzeczy, moze NA PEWNO. chce zyc w 100%, chce zyc wlasnycm zyciem, chce z niego czerpac satysfakcje i radosc, chce uciec stad jak najdalej, chce sie uczyc, poznawac, czuc, kochac. nie chce tu byc