"On nie miał nic ona zostawiła wszystko w tyle 

 Czekała na te chwile słodkie jak daktyle

 Zakochani aż po kres powiedz czy już wiesz kogo ta miłośc zabije

 Póki żyje na zawsze tylko twój

 Szeptał czule jej do ucha, ale czy to czuł

 Ona wniebowzięta w błękitnej sukience

 Czuła że to ten jemu odda nawet serce

 Splecione ręce, spokój, dom, rodzina 

 Dają sobie rade ona marzy dać mu syna

 On ma tego dość, on tego nie wytrzyma 

 Bo ciągnie go ulica, kusi go inna dziewczyna

 Samotne wieczory, ból na twarzy w oknie

 Błękitna sukienka raz po raz słono moknie

 Przecież obiecał jej, ale kiedyś z rana

 Gdy wróciła po klucze on za inną klęczał na kolanach

 To koniec, to tragedia, to dramat

 Boże wybacz mi, wyszlochała kiedy stała nad przepaścią

 Spadający liść, dryfujący w otchłań aby na wieki zasnąć..." 

ask