Boję się, że zabraknie nam czasu, by to naprawić.

Że będzie za późno.

Brakuje mi Twojego uśmiechu. Bliskości.

Tyle pytań, a odpowiedzi wciąż brak.

Z tego wszystkiego, jestem jakby silniejsza...

niekiedy łza spłynie po policzku. Z tęsknoty.

Ale... już nie płaczę.

Drzemię w sobie każde uczucia, emocje.

Boję się otworzyć.

chciałabym być na tyle silna, by zapomnieć.

Ale nie jestem na tyle, by walczyć z uczuciem.

A może po prostu nie chcę?

Niepewność zabija dechami drzwi do uśmiechu. Tęsknota wyciska kolejną łzę.

Ból jest niewyobrażalnie wielki... nie do wytrzymania.

Ile jeszcze będę bała się swoich uczuć?

Czas płynie nadal. Jak i łzy.

Czas nie czeka na nas. Pośpieszmy się! Później może być za późno...

Gorąco, lecz w sercu chłód.

Nawet gwiazdki, pojawiające się co noc, nie sprawiają żadnej przyjemności.

choć tak bardzo je kocham.

Tyle uczuć. Tych złych i tych pięknych.

Może gdybym uchroniła Cię od niektórych decyzji, byłbyś obok.

Tuliłbyś się do mnie jak zwykłeś to robić.

Patrzyłbyś w ten piękny sposób, w jaki zawsze na mnie patrzyłeś.

Może kolejny raz widziałabym Twój tak piękny uśmiech.

Mimo wszystko dziękuję.

Bo dzięki Tobie, szklanka była zawsze do połowy pełna.

Bo dzięki Tobie nie poddawałam się, bo czułam, że dla kogoś się liczę, i dla kogoś walczę.

Bo kochałeś.

bez Ciebie, nie ma mnie.

Jestem jakaś inna.

Nie ja.

Nie uśmiecham się już w ten dawny, prawdziwy sposób.

Nie cieszę się z życia.

Kocham Cię.