Aga!

Nagle jakaś dziewczynka zatrzymała się na końcu stolika, który stał najbliżej naszego, by porozmawiać z koleżanką. Zarzuciła swoimi krótkimi rudoblond włosami i przeczesała je palcami. Grzejniki wydmuchały jej zapach w naszą stronę. Przywykłem do uczucia, jakie powodowała u mnie ta woń  tępy ból w gardle, głuche pragnienie w żołądku, samoczynne napięcie mięśni, nadmierny przypływ jadu w ustach&

To wszystko było dość normalne, zwykle łatwe do zignorowania. Teraz było trudniej, bo moje uczucia stały się silniejsze, podwoiły się, kiedy obserwowałem reakcję Jaspera. Bliźniacze pragnienia na miejsce tylko mojego.

Jasper puścił wodze fantazji. Wyobrażał sobie to  wyobrażał sobie, jak podnosi się ze swojego miejsca obok Alice i staje blisko dziewczynki. Widział w myślach, jak pochyla się, jakby chciał jej szepnąć coś do ucha i pozwala swoim ustom dotknąć jej gardła. Fantazjował, jak to byłoby  

Słyszałem, jak wstyd i bunt toczyły bój w jego głowie.
- Przepraszam  wymamrotał.
Wzruszyłem ramionami.

Walczyłem z grymasem, który ujawniłby jej kłamstwo. Musieliśmy trzymać się razem, Alice i ja. To nie było łatwe, słyszeć głosy albo mieć wizje dotyczące przyszłości. Dwóch dziwaków pośród tych, którzy przecież byli już dziwakami. Strzegliśmy naszych tajemnic.

- Myślenie o nich jak o ludziach trochę pomaga  zasugerowała Alice swoim wysokim melodyjnym głosem, zbyt szybkim, by mogli go usłyszeć śmiertelnicy, gdyby którykolwiek z nich znalazł się wystarczająco blisko.  Ma na imię Whitney. Uwielbia swoją młodszą siostrę. Jej matka zaprosiła Esme na przyjęcie w ogrodzie, pamiętasz?

- Wiem, kim ona jest  odpowiedział Jasper szorstko. Odwrócił się, by wyjrzeć przez jedno z okienek umieszczonych pod okapami dookoła pomieszczenia. Jego ton zakończył rozmowę.