^bo patrzac na to zdjęcie jestem w stanie wyobrazić sobie mnóstwo historii, które mogły się tam rozegrać...

popękana na nim zbroja i zadano wiele ran...
ledwie miecza pół w mdlejącej trzyma dłoni.
kurz kolory skrył
i z proporca tylko strzęp swym łopotem krzyczy, że nie złożył broni.
wkoło wrogi tłum zwartym kręgiem szedł i szyderstwa ciskał w dumę tego trwania.
tarcza pękła już, u stóp leży w prochu hełm.
tylko oczu blask od ciosów go osłania.

a iść przecież miał w zupełnie inną stronę i marzenia dłonią gładzić zamiast gniew...
taki dziwny świat, wszędzie wkoło tylko zew.
a my wciąż w pół drogi tej nieokreślonej...

dawno nie śpiewana i dawno nie słyszana piosenka. teraz mi przyszła do głowy i z kimś bardzo mocno mi się skojarzyła...