Niebo dla każdego

Pamiętasz jeszcze te stare czasy?

Jakby umknęły. Schowały się gdzieś głęboko w Tobie.

Jak powtory spod szafy, demony dzieciństwa.

Ciężko je wydrapać z Twego serca,

to rani je jeszcze bardziej.

Nie rozdrapujmy. Zostawmy samym sobie. Zakopmy.

Nigdy się już z tego nie wydostaniemy.

Mamy ręce, głowę, nogi.

I bijące coraz szybciej serce.

Coraz to nowa porcja krwi... łup.. łup...przetwarzam twoje dane osobowe.

"Czerwieniejesz na twarzy, przedziwna ludzka istoto. Co czujesz?

Odpowiedz cokolwiek, bo muszę odnotować."

Już nie wiemy dokąd pójść, więc chodzimy wszędzie i zarazem nigdzie.

Piszemy długie listy do samych siebie. Na skórze. Ostrzem.

Brakuje nam  przestrzeni i prawdziwego powietrza.

Oddychamy sobą i udajemy, że umiemy latać.

Odlatujemy.

Tylko na ułamek fazy.