Móc chociaż raz się oderwać od złych myśli. 'Wszystko będzie dobrze'- akurat. Wiesz, że tylko Ty możesz sprawić, że jednak będzie dobrze. 

Myśli takie gęste, a jednak nie do opanowania, niesforne. 

Pierdolona bezradność kiedy tak bardzo chcesz. Pozwól. Chcę. Bardzo.

Ten impuls, kiedy nie piszesz nic od lat, a on jest taki silny, że otwierasz i nawet się nie zastanawiasz, piszesz.

On jest taki silny... gra słów. I uśmiechasz się pod nosem. Tak, teraz bardziej. 

Wiesz jak to robić, jak pisać to gówno. Kłamstwo. Teraz nic nie wiesz.

Chwila zamyślenia... ciekawe co robisz. Móc Cię tak złapać i pobrać każdą informację, jak z pamięci zewnętrznej. Skrupulatnie, żeby nie zniszczyć danych ani układu scalonego.

Taki straszny mętlik w głowie. Strach. Miłość. Nienawiść. A mimo wszystko przeważające pragnienie, poznać nieznane, poczuć, pokochać.
Wiesz... w wielu aspektach jesteśmy podobni (zaczęłam przytaczać przykłady, ale przecież nie o to chodzi). Tak wiele rzeczy chciałabym napisać, mogę, przecież mój blog umarł. Nie potrafię. Serce mi się wyrywa z piersi, kiedy chcę powiedzieć coś ważnego. 

Trzymam je uparcie, wbijam pazury i każę mu siedzieć na miejscu. A ono? tak intymnie, tak erotycznie syczy krwią pompowaną do moich żył. Mówi 'ulegnij, to uczucie jest dobre, potrzebujesz tego'. Wciąż tylko podnosi mi ciśnienie zalewając spazmami gorąca moje ciało. Ono nic nie wie... A może wie zbyt wiele. Może to nie ja, może to ono potrzebuje tego uczucia. Może jest zachłanne i myśli, że załata uczuciem wszystkie swoje dziury. 
Nie wiem.

Nic nie wiem.

Chcę Ciebie.

Chcę Ciebie próbować. poznawać. kochać. Chcę krzyczeć z całych sił, płakać i uśmiechać się. Chcę przeżywać te dobre i złe chwile. Chcę, żebyś patrzył na mnie kiedy wsłuchując się w Twój oddech usypiam.
Tak wielkie słowa, tak małe czyny.
Bezradność.