uśmiech potrafi byc tak mylny.
wiele możemy pod nim ukryc, jeśli tylko chcemy.
nie wielu ludzi potrafi spojrzec szczerze ciut wyżej... 
bo ponoc oczy są odzwierciedleniem duszy. 
zaczęło się, studia, własne mieszkanie... i oczywiście nie obejdzie się bez złych aspektów, samotnosc.
wiele ludzi otacza mnie codziennie, a jednak czegoś brakuje. Jednak "ze wszystkim" muszę uporac się sama.
nigdy nie wyobrażałam sobie, że to będzie tak cholernie trudne.
to jednak jestem ja, uwielbiam się pakowac tam gdzie nie powinnam, brnę do przodu twardo choc wiem, że nie podołam.
a później bum, dokładnie się tego spodziewając, naglę się czuję zaskoczona.
chyba ubóstwiam sama się zadręczac.
Dobija mnie kiedy nie wiem co myśli. Dobija mnie to całe milczenie.

Podaję swoje serce na tacy i to jest moim największym błędem. Ale przecież powinno się mówic o uczuciach.
Cierpliwości Joanno... a jak ja nie umiem? 
Siedzę i siedzę i myślę i już nie wiem co myślec... im więcej tym gorzej. 

czemu to musi byc tak trudne?