Tak bardzo prostym człowiekiem jestem.

Nie rozumiem dlaczego ludzie posiedli tak ogromną zdolność nadinterpretacji.

Czy nie jest jasnym, że pewne zachowania otoczenia są następstwem podejmowanych przez ludzi wcześniej decyzji i że czasami najzwyczajniej "zły dotyk boli przez całe życie" ?

Może to wcale nie jest proste. Może myślę zbyt prostolinijnie. Może decyzje, które podejmuję też nie będą dla mnie dobre.

MOŻE.

Nie jest dobrze.

Jest przykro i tracę za dużo.

Zastanawiam się, czy wszystko co złe, nie zaczęło się przypadkiem dziać od momentu, gdy zaczęłam mówić, co mi nie pasuje. Od momentu, gdy zaczęłam rozumieć, co jest dla mnie w życiu ważne i nie skupiać całej swojej uwagi tylko i wyłącznie na jednej osobie. To wcale nie znaczy, że się od kogoś odizolowałam. Trzy dni przed końcem pracy najzwyczajniej do niej znowu nie poszłam.

Nie nadaję się. Nie nadaję się do pracy, nie nadaję się na studia, nie nadaję się na przyjaciela i nie nadaję się na córkę.

Nie nadaję się do kochania i nie nadaję się do rozmów. Nie nadaję się do niczego.

Czemu najzwyczajniej coś nie może się zmienić?

Czuję, że to właśnie teraz zostanę naprawdę sama.

Jeżeli w życiu cokolwiek jest mi przeznaczone, to właśnie to.

Skoro ludzie mają do mnie pretensje, to może i jest ze mną coś nie tak. Wytłumacz mi to. Wytłumacz tak, żeby nie mówić o sobie. Wytłumacz tak prosto, jak tylko się da i spróbuj zrozumieć.

To, że nie płaczę, to że nie chcę żeby ktoś widział, jak bardzo jest źle, to że piszę o tym wprost po raz pierwszy...

to wszystko wcale nie znaczy, że jest dobrze.

Zawsze zależało mi za bardzo. Po jakimś czasie najzwyczajniej straciłam na to siły i przejęłam od kogoś umiejętność izolowania się od problemów.

Przecież cały czas mówiliście, że mam zacząć myśleć o sobie ...

Dlaczegoo teraz najzwyczajniej nie mogę przytulić się do Pałli ?