nie umiem ująć tego w zwięzłą metaforę,

a dosłownie pisać po prostu się obawiam.

obawiam się, że ktoś zrozumie, że jestem,

że kurwa  j a  naprawdę tu jestem takim

tchórzem. że ciężko mi nawet wyrzucić z siebie

coś, co mi ciąży na  życiu i czekam, aż samo

wyjdzie. aż wyrzygam cały syf, w który wierzyłam 

przez tę moją wieczność, która rozsypała się nie

wiedzieć kiedy. zamiast sięgnąć po rozwiązanie,

ja nadal szukam przenośni. i nie wiem,co

byłoby łatwiesze: dźwiganie ciężąru czy nieznośna lekkość bytu?

ta drobna cząsta jest silniejszym budulcem niż

stawiane przez kilka lat fundamenty. ale

nawet, gdyby miała mi ciążyć wiecznie,

to nie muszę się bać. wieczność kończy się

przecież któregoś poranka.

STOP STOP STOP STOP STOP STOP STOP.