czarny łabędź

Spływa wąską stróżką przyszłości

Och, czemu jestem przedmiotem waszej nienawiści?

Kiedyś umrę

A wy będziecie płakać nad moim grobem

Nie, nie umrę

Piękno pozostanie dla świata

Bo jestem jak Marilyn Monroe

Znam wasze myśli, choć macie ich niewiele

Szara masa ludzkości, bez problemów

Egzystują, ale czy żyją?

Piję gorzką herbatę, która uświadamia mi cierpienie

Geniusze pozostają samotni

Skądmiałamwiedziećżetaksiępotoczy

Ależ proszę, spójrz w moją duszę

I co widzisz?

Ten anioł, nie, nie anioł. Ten łabędź w niej ukryty, raz biały a raz czarny.

Tyle gracji, piękna i stylu.

Tyle uczuć skrytych pod maską obojętności i optymizmu.

Och wy, nierozumne istotki, jak niewiele możecie wiedzieć o mnie

O moim geniuszu

GENIUSZU

Utrata dziewictwa nauczyła mnie, ze nie warto zbierać słoneczników w lipcu, bo i tak zupa będzie za słona