Kłótnie, krzyk i zło.

Sami wiecie, że czasem bywa tak, że kłótni uniknąć się nie da. Że staniesz w pewnym momencie na środku pokoju, wykrzyczysz wszystko, co ci przeszkadza i poczujesz się troszkę lepiej. Chwilowa satysfakcja/ Podejrzewam, że w takim momencie osoba, z którą się właśnie kłócisz wypomina ci wszystkie twoje błędy, ważne czy mniej ważne, prawdziwe czy mądrze dobrane. Jeżeli jesteś człowiekiem opanowanym, wiesz, że trzeba odpuścić. Jeżeli jesteś impulsywny, nakręcasz się jeszcze bardziej i wyrzucasz kolejne brudy. A co się dzieję, kiedy kłótnia się skończy? Masz przeczucie, że coś jest nie tak, że nie tędy droga. W takim razie, po co to robić? Nie warto najzwyczajniej w świecie zachować spokój, chociaż pozorny, zewnętrzny. Przecież czysto psychologicznie, jeżeli widzimy człowieka, który mówi o swoich racjach spokojnie, bez nadmiernych emocji ale z wyczuwalną pasją to z pewnością mamy do niego większe zaufanie niż do tego, który do nas podejdzie, wykrzyczy i odejdzie. Czasami warto odpuścić. Stanąć spokojnie z boku,pozwolić na siebie nakrzyczeć. Słuchać. Słuchać tego, co się do ciebie krzyczy. I dobrać do tego odpowiedź tak, żeby nie można na nią łatwo odpowiedzieć. Zamyślanie się uspokaja. Warto wybudować wokół swojej psychiki zewnętrzny mur, kordon, który będzie nas odpowiednio chronił we właściwych momentach. Użyj inteligencji, czystej inteligencji, dzięki której pokażesz swoją wyższość nad chwilową emocją. Bo po co się kłócić? Jaki jest sens wykrzykiwania argumentów? Jak można dojść do czegokolwiek wyrzucając sobie wszystko? Człowiek ewidentnie nie jest stworzony do kłótni. Dlatego próbujcie z nich wybrnąć jeśli tylko się da.