Widziałem domy o milionach okien 

A w każdym oknie czaił się ból 
Widziałem twarze, miliony twarzy 
Miliony masek do milionów ról 

Czarny tłum kłebił się i wyciągał ręce 
Wciąż było mało i ciagle chciał więcej 
I wciąż nie starczało i wciąż było brak 
Ciągle bolało, że ciagle jest tak 

Strach nie pozwalał głośno o tym mówić 
Strach nie pozwalał kochać się i śmiać 
Strach nakazywał opuścić w dół oczy 
Strach nakazywał cały czas się bać 

Mieszkańcy miasta i przyjeżdżający 
Tacy zmęczeni i tacy cierpiący 
Przeklinający swój codzienny los 
Słyszałem także taki głos 

Jeszcze będzie przepięknie
Jeszcze będzie normalnie
Jeszcze będzie przepięknie aaa... 

Czarny tłum kłebił się i wyciągał ręce 
Wciąż było mało i ciągle chciał więcej 
I wciąż nie starczało i wciąż było brak 
Ciągle bolało, że ciągle jest tak.

Tekst świetny, ponadczasowy. A co ważniejsze, z milionem możliwości interpretacji.

A KONIEC KOŃCÓW I TAK WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE.

TROCHĘ OPTYMIZMU!

Bo boję się ciebie stracić... :*:*

Ciało mi umarło.